Historia obrączek ślubnych - jak powstały? Skąd się wzięły?

Obrączki ślubne nie zawsze wyglądały tak jak te, które można kupić w naszych sklepach Lisiewski Group. Początkowo były bardziej podobne do pierścionka z brylantem, którego kształt  zmieniał się zgodnie ze stylem epoki w którym powstał. Właściwą funkcję obrączki ślubnej jako pierścienia związanego z ceremonią ślubną zawdzięczamy Rzymianom, którzy pierwsi symbolicznie „pieczętowali” małżeństwo pieczęcią na pierścieniu, który przedstawiał dwie prawe dłonie w uścisku. To gest zgody na warunki umowy i potwierdzenie jej zawarcia. Pierścienie z przedstawieniem ściskających się dłoni były wykonane ze złota, nierzadko dłonie były ryte w kamieniu  szlachetnym i oprawiane w złoto. Można znaleźć źródła, które podają, że w Starożytnym Rzymie obrączki były żelazne. Nie podaje się powodu, dla którego obrączki ślubne miano by wytwarzać z materiału który rdzewieje i brudzi, a niewolnicy mają żelazne kajdany.. Czyżby Rzymianie tak szczerze interpretowali małżeństwo?
 

Pradawne i starożytne obrączki ślubne oraz ich historia

Pierścionek z dwiema ściskającymi się dłońmi to złoty pierścionek fede. Fede od łacińskiego słowa „fide” - wiara, wierzyć. We Włoszech „fede” to po prostu obrączka ślubna.

Innym rodzajem obrączek były małe pierścionki – sygnety, na których wyryte były twarze małżonków, a czasem ich sylwetki. Ten rodzaj pierścionka ślubnego, czy jak dzisiaj wolimy  obrączki był popularny w kręgu kultury greckiej ,  w Cesarstwie Wschodniorzymskim, późniejszym Bizancjum. Pierścionek portretowy to nazwa, która najlepiej oddaje jego charakter.

Rzymianom zawdzięczamy także kolejną innowację. Ażurowe pierścienie, których ażurem były litery inskrypcji, często o treści religijnej ponieważ chrześcijaństwo było wtedy w Rzymie religią państwową. Ten rodzaj pierścienia był popularny również w Bizancjum, i tryumfalnie wkroczył do średniowiecznej Europy, i jest w prostej linii ojcem dzisiejszych obrączek ślubnych. To pierścionek Posy. Zwano go też Posey, lub Poesy.

Posy znaczy bukiecik, poesy, jak nie trudno zgadnąć to poezja. Ta gra słów dość wiernie oddawała charakter pierścionka, który pojawił się ponownie  w kulturze rycersko dworskiej późnego średniowiecza.  

Z upływem czasu ażurowe literki nijak nie chciały układać się religijne sentencje, były fragmentami poematów, erotyków i coraz częściej mówiły o osobistych uczuciach.  Cóż było robić, napisy musiały powędrować na wewnętrzną stronę pierścienia, który z biegiem lat robił się coraz prostszy w formie, zagubił ażur, zwężał się tak skutecznie, że w  XVI wieku stał się obrączką z grawerowanym od wewnątrz napisem.