Co to jest „życie” lub „ogień” brylantu/diamentu?

Życiem lub ogniem diamentu zwyczajowo określają gemmolodzy efekt gry barw obserwowany w diamentach oszlifowanych. Jest on związany z dyspersją światła tj. widmowym rozkładem światła białego na barwy spektralne. Ogień brylantu zależy m. in. od współczynnika załamania światła, wielkości kamienia i jakości wykonania szlifu. Oznacza to, że obserwowany „ogień” lub „życie” diamentu w dużym stopniu zależy od umiejętności szlifierza. Im szlif jest dokładniej wykonany tym obserwowane efekty silniejsze. Diament źle oszlifowany wygląda jakby był uśpiony.

Brylancja diamentu

"Ogniem" bądź "życiem" brylantu nazywa się iskrzące odbicia promieni świetlnych wewnątrz kamienia. Uzyskuje się je poprzez określony rodzaj szlifu. Podstawa diamentu pełni w nim rolę swoistego lustra. Załamujące się na powierzchni światło odbija się od niego, by następnie ponownie załamać się na czole, tj. wierzchniej części kamienia. 
Fachowo zjawisko to określa się mianem brylancji. Ludzkie oko postrzega je jako występowanie wielobarwnych, tęczowych refleksów, szczególnie widocznych podczas obracania brylantu. 
Warunkiem pięknego efektu jest bardzo precyzyjna i umiejętna obróbka kamienia szlachetnego.

Rodzaje ognia, czyli życia brylantu

• brylancja wewnętrzna (zwana także połyskiem lub blaskiem) - wywołana jest przez odbicie światła od górnej powierzchni brylantu, zwanej koroną;
• brylancja zewnętrzna (określana jako życie lub jasność brylantu) - powstaje w wyniku odbicia promieni świetlnych od poszczególnych fasetek mieszczących się u podstawy kamienia;
• brylancja scyntylacyjna - czyli różnobarwny, migotliwy połysk obserwowany podczas poruszania i obracania brylantu;
• brylancja rozproszona - nazwą tą określa się właśnie ogień brylantu, zachodzącą w nim grę barw. Zależy ona przede wszystkim od kąta rozwarcia korony diamentu i wielkości jego fasetek.

Szlif warunkiem "ognia" diamentu